November
De herfst is de
voorbode.
Bomen die hun
vruchten loslaten. Bladeren die op de aarde vallen.
Wij, mensen, zijn
eindig.
We staan allen
voor de moeilijke opdracht
om te leren
loslaten.
Om afscheid te
leren nemen.
Chrysanten wijzen
ons de weg naar het kerkhof.
Het kerkhof doet
ons de dood onder ogen zien.
Morgen zijn wij
het die tot de aarde terugkeren.
De grafstenen
blijven ons aanspreken:
de naam van onze
geliefden staat erin gebeiteld.
Geliefde
overledenen blijven voor altijd in ons hart wonen.
Ach nee, het mag
ons niet droevig stemmen.
Laten we
aanvaarden.
Laten we elke dag
dankbaar leven van de goedheid en de liefde,
van het geluk van
kleine dingen.
De heiligen zijn
ons voorgegaan.
Ach nee, geen
supermensen, geen volmaakte wezens, geen engelen.
Heiligen zijn
mensen die de weg zijn gegaan van de graankorrel.
Mensen die oor en
oog hadden voor anderen,
die met grote
tederheid en zorg leefden
voor hun naaste
dichtbij en veraf.
Allerheiligen.
Het is uitgenodigd
worden om te leven
voor de liefde en
de gerechtigheid.
Het is zijn zoals
een chrysant:
niet pronken met
jezelf maar denken aan anderen.
Zo is het ook met
Allerzielen.
Onze geliefde
overledenen blijven gedenken.
Omdat ze voor ons
zo kostbaar waren en dat blijven voor altijd.
Want liefde sterft
niet, nooit.
Laten we tijd
nemen
voor de stille,
intense verbondenheid in de dagen van
Allerheiligen en
Allerzielen.
